در ایران مشغول شدن جوانان در رشته ورزشی خاص بیشتر بر پایه ی سنت ها، آرزوها و علایق فردی استوار است و به محبوبیت آن ورزش، فشار والدین، تخصص معلمان مدارس و فراهم بودن امکانات ورزش مورد نظر بستگی دارد. نحوه استعدادیابی در فوتبال در کشور هنوز به صورت کاملاً سنتی و با استفاده از مشاهدۀ میدانی استعداد انجام می گیرد. بسیاری از نویسندگان از روش های سنتی استعدادیابی به عنوان انتخاب طبیعی نام برده اند که شناسایی در آنها به طور معمول بر افرادی متمرکز است که قبلاً به طور جدی به یک ورزش مشغول شده اند.